1 پرتوی هردم به دل فیض الهی افکند وقت آن آمد که داغ ما سیاهی افکند

2 سرفرازی از سر عریان بود خورشید را شمع سر در پیش از صاحب کلاهی افکند

3 می شود لب تشنه را معلوم، راز تشنگی بر لب دریا اگر گوشی چو ماهی افکند

4 لاله در باغ از نوید مقدم او همچو شمع تاج خود را پیش باد صبحگاهی افکند

5 کوششی دارد پی سرمایه ی خود هرکه هست بخت من بردارد، ار داغی سیاهی افکند

6 چشم مستت ریخت خونم را، بلی اینش سزاست هرکه طرح آشنایی با سپاهی افکند

7 چتر سبز تاک را نازم که مستان را سلیم سایه اش در سر هوای پادشاهی افکند