یاری که به نیش غم دلی از محتشم کاشانی رباعی 29

1 بر رخ پر عرق مکش سنبل نیم تاب را در ظلمات گم مکن چشمهٔ آفتاب را

2 گر به حیا مقیدی برقعی از حجاب کن پردهٔ رخ که پیش او باد برد نقاب را

1 به خوبی ذره‌ای بودی چه در کوی تو جا کردم به دامن گرم آتشپاره‌ای اما خطا کردم

2 منت دادم به کف شمشیر استغنا که افکندی تن اهل وفا در خون ولی بر خود جفا کردم

1 وصلم نصیب شد ز مددکاری رقیب یاران مفید بود بسی یاری رقیب

2 در شاه راه عشق کشیدم ز پای دل صد خار غم به قوت غمخواری رقیب