بهشت روی تو را پاک دیده‌ای از همام تبریزی غزل 92

1 بهشت روی تو را پاک دیده‌ای باید که جز به دیدن روی تو دیده نگشاید

2 به آب چشم دهم غسل نور بینایی نظر به چشمهٔ خورشید اگر بیالاید

3 سپیده‌دم به هوای بهار هر روزی به شبنم سحری روی گل بیاراید

4 که تا به روی تو ماند مگر نمی‌داند که غیر حسن و طراوت ملاحتی باید

5 به خاک کوی تو چون بگذرد نسیم بهار حیات‌بخشی و بوی خوشش بیفزاید

6 دریغ عهد جوانی که بی تو رفت از دست کجاست تا به چنین صحبتی بیاساید

7 ولی به دولت حسنت امید می‌دارم که روزگار جوانی به فرق باز آید

8 به بخت گفتم با ما موافقت نکنی جواب داد که گر دوست لطف فرماید

9 اگر زند نفسی بی حکایت تو همام نه از حساب سخن‌دان که باد پیماید