دل و جان بردگی بودند از عرفی شیرازی مثنوی 107

1 دل و جان بردگی بودند و من افسانه شان کردم چراغ خانقاه شیخ و آتش خانه شان کردم

2 زبیم هجر و امید وصال آشفته دل بودم زحیرت آشنا گشتم زخود بیگانه شان کردم

3 ز سوز مهوشان از درد چندان سوختم خود را که بر شمع مزار خویشتن پروانه شان کردم

4 سبوها دوش در مستی شکستم لیک یکیک را دگر برچیدم و بوسیدم و پیمانه شان کردم

5 ببزم بیغمان دوشینه بودم میهمان عرفی زبس کز بهر دل بگریستم دیوانه شان کردم