دل اگر میل سوی ساغر از امیرعلیشیر نوایی غزل 192

1 دل اگر میل سوی ساغر صهبا می‌کرد بهر عکس رخ آن ساقی زیبا می‌کرد

2 آن چه روی است که چون عکس به می می‌انداخت عکس خورشید در آب خضر افشا می‌کرد

3 همچو می مست و چو آن عکس همی‌شد بی‌خود هرکه آن عکس در آن باده تماشا می‌کرد

4 بود او مهر فلک رتبه و ما خاک زمین خاک از مهر چه سان وصل تمنا می‌کرد

5 بنده پیر مغانیم که با مغبچه‌اش بزم در دیر فنا بهر دل ما می‌کرد

6 کافر شوخ گه ساغر دور اندر بزم نقد ایمان دوصد غمزه یغما می‌کرد

7 وقت را دار غنیمت که خطا بود که شیخ نقد امروز پی نسیه فردا می‌کرد

8 رفت فانی طرف دیر به سجاده سحر شام تبدیل به زنار و چلیپا می‌کرد