سر تا به پا چو شمع همه اشک از سلیم تهرانی غزل 712

1 سر تا به پا چو شمع همه اشک و آه باش در راه عشق پا چو نهی، سر به راه باش

2 آسودگی ز گلشن فقر و فنا گلی ست نام گدا به خویش نه و پادشاه باش

3 بیهوده نیست چهچه بلبل درین چمن مستانه جلوه چیست، خبردار چاه باش

4 سرگرمی چراغ بود از کلاه گرم چون آفتاب، گو سر من بی کلاه باش

5 کردیم ترک این چمن از دست باغبان ای عندلیب بشنو و ای گل گواه باش

6 کمتر مشو ز نقش قدم، خضر اگر نه ای گر شمع راه کس نشوی، خاک راه باش

7 چند از قفای نعمت دنیا دوی چو آب نفس آتش است، طعمه ی او گو گیاه باش

8 در کاروبار خود مطلب یاری از کسی هم خویش برق خرمن خود همچو ماه باش

9 تا چند چون علاقه ی دستار سرکشی؟ ای ماه نو، شکسته چو طرف کلاه باش

10 در چشم من عزیز، سیاهان چو سرمه اند ای بخت من، هلاک تو گردم، سیاه باش

11 پرهیز نیست از می و شاهد ترا سلیم آخر که گفته است چنین روسیاه باش؟