ای سرِ کویِ تو از حکیم نزاری قهستانی غزل 1010

1 ای سرِ کویِ تو منزل گَهِ آسایشِ من خجل از مصقلۀ جودِ تو آرایشِ من

2 همه امید به بخشودن و بخشیدنِ توست فضلِ تو کم نکند حصّه ی بخشایشِ من

3 هم رضایِ تو خلاصم دهد از آتشِ قهر بس بود رحمت تو بوته ی پالایش من

4 پیشِ طوفانِ قیامت چه محل خواهد داشت در دیوار عبادت ز گل اندایش من

5 تا دلیلِ کرمت هادی بختم نشود ره به مقصد نبرد مرحله پیمایشِ من

6 کار تقدیرِ تو دارد من و امید به تو تا چه آید زمن و کاهش و افزایشِ من

7 زاریِ زارِ نزاریِ ستم فرسوده تو شنو ورنه که دارد غمِ فرسایش من