دل رفت بسوی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 539

1 از گلبن زمانه مرا بهره خار بود وزجانم روزگار نصیبم خمار بود

2 اکنون چه راحتست درین دور زندگی چون شد بهر زه آنچه ز عمر اختیار بود؟

1 ای روی تو آرزوی دل‌ها شادیّ غمت به روی دل‌ها

2 ای حلقۀ زلف تو همیشه آشفته ز گفت‌وگوی دل‌ها

1 دلبرم سوی سفر خواهد شد کا رمن زیر و زبر خواهد شد

2 دل خون گشته ام اندر پی او از ره دیده بدر خواهد شد