رفت آن که سری پر از خمارش از مهستی گنجوی رباعی 124

1 من مهستی‌ام بر همه خوبان شده طاق مشهور به حسن در خراسان و عراق

2 ای پور خطیب گنجه از بهر خدا مگذار چنین بسوزم از درد فراق

1 چندان بکنم تو را من ای طرفه پسر خدمت که مگر رحم کنی بر چاکر

2 هرگز نکنم برون من ای جان جهان پای از خط بندگی و از عهد تو سر

1 منگر به زمین که خاک و آبت بیند منگر به فلک که آفتابت بیند

2 جانم بشود ز غیرت ای جان و جهان گر زانکه شبی کسی به خوابت بیند