از سیاحان بوده و در زمان اکبرشاه درهندوستان توقف نموده. شیخ فیضی دکنی به استادی وی معترف بوده و به کمالات عقلی متصف است. از اشعار او نوشته می‌شود: ,

2 گر جانب مسجد گذرم ور طرف دیر هر جا که روم میلِ دلم سویِ تو باشد

3 شمع را ز آتش پروانه خبر نیست که هست آتشِ شمع دگر، آتشِ پروانه دگر

4 مجنون به ره عشق ز سر کرده قدم رفت دارم منِ دیوانه قدم بر قدمِ او

5 زاهد تو زمستی منگر پستی ما صرف ره نیستی شده هستیِ ما

6 مامست محبتیم و تو مستِ غرور فرق است ز مستی تو تا مستیِ ما