1 به من هردم ز روی مهربانی یار می‌پیچد به آن گرمی که گویی شعله‌ای بر خار می‌پیچد

2 به دستی جام و در دست دگر سیب ذقن دارم فلک از رشک من امشب به خود چون مار می‌پیچد

3 سروکاری دلم با جلوهٔ مستانه‌ای دارد که گل بر خویش می‌پیچد، چو او دستار می‌پیچد

4 ازان بر هر طرف افتند در معمورهٔ عشقت که موج سیل بر پای در و دیوار می‌پیچد

5 شکر را خندهٔ شیرین او هرگه به یاد آید فغانش در نیستان همچو موسیقار می‌پیچد

6 ز عکس ماه و موج آب در شب‌ها به جوش آیم که پندارم بت من چیرهٔ زرتار می‌پیچید

7 به عجز خویش کردم اعتراف از هیبت عشقت جهان دست حریفان را به روز کار می‌پیچد

8 برهمن از برای آنکه اخلاصش به یاد آرد به جای رشته بر انگشت بت زنار می‌پیچد

9 گریزی نیست از هم‌صحبت خوش، اهل عالم را گهر همچون گره بر رشتهٔ هموار می‌پیچد

10 به یکدیگر سر و تن جذبهٔ آمیزشی دارند تن منصور چون نخل کدو بر دار می‌پیچد

11 به زیر آسمان هر مصرعم آوازه‌ای دارد سلیم آری صدای تند در کهسار می‌پیچد