مرا لطف گفتارش از راه برد از کمال خجندی غزل 513

1 مرا لطف گفتارش از راه برد لبش هوشم از جان آگاه برد

2 رخ ماه را ماند آن رخ مگر بشطرنج خوبی رخ ماه برد

3 غمش هر کجا در دلی خانه ساخت برای گل از روی ما کاه برد

4 جهان پر ز آوازه عاشقیست مگر نیت او ناله و آه برد

5 مرادم تونی از تو خواهم مراد که درویش حاجت بر شاه برد

6 برآن استان در خجالت سریست که تصنیع خود گاه و بیگاه برد

7 چه گوهر شناس است چشم کمال که سرمه از آن خاک درگاه برد