قدش به درخت سرو می‌ماند از اوحدی مراغه‌ای رباعی 10

1 ای غم عشق تو یار غار ما جز غمت خود کس نزیبد یار ما

2 کار ما با غم حوالت کرده‌ای نی، به این‌ها برنیاید کارما

1 بنگرید این فتنه را کز نو پدیدار آمده‌ست خلق شهری از دل و جانش خریدار آمده‌ست

2 باغ رویش را ز چاه غبغبست امسال آب زان سبب سیب زنخدانش به از پار آمده‌ست

1 با که گویم سرگذشت این دل سرگشته را؟ راز سر گردان عاشق پیشهٔ غم کشته را؟

2 آب چشم من ز سر بگذشت و می‌گویی: بپوش چون توان پوشیدن این آب ز سر بگذشته را؟