فرمود مرا سجدهٔ خویش آن از محتشم کاشانی غزل 37

1 فرمود مرا سجدهٔ خویش آن بت رعنا در سجده فتادم که سمعنا واطعنا

2 ما دخل به خود در می‌دیدار نگردیم ما حل له شارعنا فیه شرعنا

3 بودیم ز ذرات به خورشید رخش نی الفرع رئینا والی الاصل رجعنا

4 روزی که دل از عین تعلق به تو بستیم من غیرک یاقرة عینی و قطعنا

5 در زاریم از ضعف عمل پیش تو صد ره ضعف الفرغ الاکبر و یارب فزعنا

6 در دار شفایت مرضی دفع نکردیم لکن کسل الروح من الروح و قعنا

7 گر محتشم از غم علم عین نگون کرد انا علم البهجة بالهم رفعنا