1 گفت دارم طالعی ای ارسلان نه ز خود بل از خداوند جهان

2 گه زنم گر دست بر خاک اینچنین دست من گوهر برآرد از زمین

3 دست برد و مشت خاکی بر گرفت از پی تمثیل نز بهر شگفت

4 کف گشود انگشتر شه شد عیان همچو خورشید از میان آسمان

5 شه ز جا جست و گرفت انگشتری گفت خرمای تورا من مشتری

6 پس بهر دینار دادش منفعت پنج دینار دگر از مرحمت

7 گفت تاجرزاده با آن آشنا طالع من همچنین است از وفا

8 از وقوف و کاردانی خود مپرس زر به سوی خانه آرم ترس ترس