گفت دانایی چو پرسیدم که از جامی دیوان اشعار 2

1 پاره دوزی بود در اقصای ری مطمئن بر پاره دوزی رای وی

2 با خمیده پشتی از بار عیال داشت مشتی طفلکان خردسال

1 چو پیوند با دوست می خواهی ای دل ز چیزی که جز اوست پیوند بگسل

2 مکن شهپر عرش پرواز خود را درین وحشت آباد آلوده گل

1 چون تن از خواب سحر آسودیش بامدادان عزم میدان بودیش

2 صبحدم چون شاه این نیلی تتق بارگی راندی به میدان افق