1 در دل تنگ بود جلوهٔ جانان ما را یوسفی هست درین گوشهٔ زندان ما را

2 صبح رسوایی ما دامن محشر دارد ندهد تن به رفو، چاک گریبان ما را

3 جلوهٔ حسن تو چون می به رگ و ریشه دوید آتش این برق بلا، زد به نیستان ما را

4 زلف مشکین و شب بخت به هم ساخته اند تا نشانند به این روز پریشان ما را

5 نشود باز، که زندانی آباد شویم به کجا می بری ای خضر بیابان ما را؟

6 بس که رنجیده دل، از مردمِ مردم مانند وحشت از سایه خود کرده گریزان ما را

7 سرفرازیم ز بخل فلک سفله حزین زنده در گور کند، منت احسان ما را