عشاق را حیات بجانست و از هلالی جغتایی غزل 421

1 عشاق را حیات بجانست و جان تویی جان را اگر حیات دگر هست آن تویی

2 هر جا مهیست پیش رخت هست ناتمام ماه تمام روی زمین و زمان تویی

3 یوسف اگر چه بود بخوبی عزیز مصر حالا بملک حسن عزیز جهان تویی

4 گر صد هزار مهر نمایند مهوشان ایشان ستمگرند، همین مهربان تویی

5 گر دل ز درد خون شد و گر جان بلب رسید غم نیست، چون طبیب من ناتوان تویی

6 خیز، ای رقیب و جای سگش را بمن گذار من کیستم، اگر سگ این آستان تویی؟

7 گر جان بباد داد هلالی از آن چه باک؟ جانی که هست در تن او جاودان تویی