می پنبۀ عقل از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 257

1 کجایی ای بدو رخ افتاب دلداری؟ چگونه یی که نه یی هیچ جای دیداری؟

2 بیا و خوی فرا مردمی و مردم کن که هیچ حاصل ناید ز مردم آزاری

1 بریز سایۀ زلف تو عقل گمراهست غلام روی تو چون آفتاب پنجاهست

2 مرا ز حسن تو تا دیده داد آگاهی ز خویشتن نیم آگه خدای آگاهست

1 ای روی تو آرزوی دل‌ها شادیّ غمت به روی دل‌ها

2 ای حلقۀ زلف تو همیشه آشفته ز گفت‌وگوی دل‌ها