وی جملهٔ خلق را ز از باباافضل کاشانی رباعی 12

1 از هستی خود چو بی خبر خواهم بود این جا بُدنم هیچ نمی دارد سود

2 زین مزبله زود رخت بر باید بست وز ننگ وجود تا عدم رفتن زود

1 کوتاه کنم قصه که بس مشکل بود آرندهٔ نامه هم بس مستعجل بود

2 پروای نوشتن بسی نیز نداشت دستم که گهی بر سر و گر بر دل بود

1 آن کس که درون سینه را دل پنداشت گامی دو نرفته، جمله را حاصل پنداشت

2 علم و ورع و زهد و تمنا و طلب این جمله رهند، خواجه منزل پنداشت