او میرود ز پیش و من اندر از نشاط اصفهانی غزل 229

1 نتوان داشت نگه باز زچشم سیهش دار از چشم بد خلق خدایا نگهش

2 جای رحم است بر آن بنده ی مسکین فقیر که برانند و ندانند چه باشد گنهش

1 از عاشقان چه خوشتر رسوایی و ملامت وز ناصح خردمند ز آزار ما ندامت

2 یا رب تو پرده بردار از کار تا بدانند کامروز در جهان کیست شایسته ی ملامت

1 هر کرا دل، دلبری را منزل است آنکه بی دلبر بماند بی دل است

2 شاهد از یاران کجا گیرد کنار هر کجا شمعی میان محفل است