مرا هاتفی داد از حکیم نزاری قهستانی غزل 1064

1 مرا هاتفی داد ناگاه توبه بگو گفت استغفرالله توبه

2 بگفتم ز می توبه کردم خدایا به رغبت، نکردم به اکراه توبه

3 شب و روز اورادِ من توبه باشد سحرگاه توبه، شبان گاه توبه

4 مرا گفت یاری پراکنده خو کن نگیرند از سر به هر ماه توبه

5 اگر نشنوده توبه ی من شهنشه کنم از جوارِ شهنشاه توبه

6 نی ام پای بندِ حطامِ مزوّر هم از مال توبه ، هم از جاه توبه

7 کنم توبه از توبه ی سست کردن که محکم نباشد ز برناه توبه

8 سیاهی برفت و سفیدی درآمد به تقوی کنون می دهد راه توبه

9 نزاری ز دشمن ببر یعنی از خود به نیکی توقّع ز بدخواه توبه