دیریست که انتظار می داد مرا از نزاری رباعی 5

1 به آب توبه فرو شستم آتش صهبا ز توبه تازه شدم چون گل از نسیم صبا

2 اسف همی خورم و غصه می کشم شب و روز که کرده ام به خطا روزگار عمر هبا

1 آن را که در فراق صبوری مسلم است آه از دلش که سخت تر از سنگ محکم است

2 بیچاره من که از تف دود دلم ز حلق بر هر نفس که می‌رود آهی مقدّم است

1 یار باریک میان تا ز کنارم برخاست رستخیز از دل بی صبر و قرارم برخاست

2 چند گریم که ز طوفان دو چشمم هر دم موج خوناب دل از بحر کنارم برخاست