کشید شور جنونم سوی بیابانی از جویای تبریزی غزل 1053

1 کشید شور جنونم سوی بیابانی که نه فلک بودش گرد طرف دامانی

2 ز من غزال هوس کرده صد بیابان رم دلم به سینه چو شیری است در نیستانی

3 شب وصال چه حاجت به باده پیمایی بس است باده و نقلم لبی و دندانی

4 دلم ز یاد نگاهش به خویش می لرزد هزار خنجر مژگان و او، من و جانی