بر نمی تابید شرم او حضور از جویای تبریزی غزل 134

1 بر نمی تابید شرم او حضور شمع را داشت بزمش چون گهر از خویش نور شمع را

2 آفتابی تا نگردد از نزاکت رنگ یار بیختند از پردهٔ فانوس نور شمع را

3 شوخ چشمان را به بزم عصمت او راه نیست طبع او مکروه می دارد ظهور شمع را

4 از رگ گردن نبیند پیش پای خویشتن دارد امشب ترک مست من غرور شمع را

5 الحق امشب حسن او جویا ید بیضا نمود کرده رخسارش تجلی زار طور شمع را