آن قدر کرد تپیدن که به آرام رساند از حزین لاهیجی غزلیات ناتمام 1432

1 ای موی تو را غالیه سا عنبر سارا چون نافه سیه روزم از آن زلف شب آسا

2 دیدار تو را چهره گشا دیده ی حق بین رخسار تو را روی نما، نور تجلّا

1 تا فکند از نظرآن سروسرافراز مرا شده هر شاخ گلی، چنگل شهباز مرا

2 نه سپند است، ندانم دل بی طاقت کیست؟ سوخت در بزم تو، از شعلهٔ آواز مرا

1 از خار جفای بت پیمان شکن ما یک سینهٔ چاک است چو گل، پیرهن ما

2 در هجر تو، هر پارهٔ دل محشر داغی ست یک غنچهٔ نشکفته ندارد چمن ما