1 امر فرمود ایزد رحمان همۀ خلق را ز انس و ز جان

2 به عبادت که خاصۀ ممکن زانکه آمد و «ماخلقت الجّن»

3 تا عبادت بسوی ذکر بَرَد ذکر آنگه بسوی فکر بَرَد

4 خیزد از فکر شعلۀ عرفان پس ببیند ورا به عین عیان

5 معرفت را محبت است اثر آن شجر وین بر او بود چو ثمر

6 عشق برگیرد از میانه دوئی بنماند دگر منی و توئی

7 چون توان گفت بعد از آن چه شود گو بدانید یک جهان چه شود

8 بنده چون بندگی بکار آرد بندگی خواجگیش بار آرد