آمد بر من زلف مشوش از ابن یمین فریومدی رباعی 594

1 حبذا این قصر جانپرور که تا گشت آشکار کرد پنهان رخ ز شرم او بهشت کردگار

2 از لطافت هست تا حدی که جفتش در جهان کس نبیند غیر ازین فیروزه طاق زرنگار

1 شاد باش ای دل که بختت پیشوایی می‌کند سوی نویین جهانت رهنمایی می‌کند

2 خسرو خسرو نشان تالش که از بهر خدای اهل دانش را به مردی کدخدایی می‌کند

1 بعزم سفر شاه جمشید فر بر افراخت رایت بخورشید بر

2 بهر سو که روی آورد رایتش قوی پشت باد او بفتح و ظفر