پرسید ز من کسیکه از ابوسعید ابوالخیر رباعی 130

1 ما را نبود دلی که خرم گردد خود بر سر کوی ما طرب کم گردد

2 هر شادی عالم که بما روی نهد چون بر سر کوی ما رسد غم گردد

1 ای ترک جان نکرده و جانانت آرزوست زنار نابریده و ایمانت آرزوست

2 در هیچ وقت خدمت مردی نکرده‌ای و آنگه نشسته صحبت مردانت آرزوست

1 ای چرخ بسی لیل و نهار آوردی گه فصل خزان و گه بهار آوردی

2 مردان جهان را همه بردی به زمین نامردان را بروی کار آوردی

1 درماند کسی که بست در خوبان دل وز مهر بتان نگشت پیوند گسل

2 در صورت گل معنی جان دید و بماند پای دل او تا به قیامت در گل

1 دنیا طلبان ز حرص مستند همه موسی کش و فرعون پرستند همه

2 هر عهد که با خدای بستند همه از دوستی حرص شکستند همه

1 ای دلبر ما مباش بی دل بر ما یک دلبر ما به که دو صد دل بر ما

2 نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما یا دل بر ما فرست یا دلبر ما