آب حیات حسنت گل برگ تر از هلالی جغتایی غزل 101

1 شیشهٔ می دور از آن لب‌های میگون می‌گریست تا دل خود را دمی خالی کند، خون می‌گریست

2 دوش بر سوز دل من گریه‌ها می‌کرد شمع چشم من آن گریه را می‌دید و افزون می‌گریست

1 ای چشم تو شوخ تر ز هر شوخ چشم از تو ندیده شوخ تر شوخ

2 از نام دو چشم خود چه پرسی؟ این فتنه گرست و آن دگر شوخ

1 عجب! که رسم وفا هرگز آن پری داند پری کجا روش آدمی گری داند؟

2 دلم بعشوه ربود اول و ندانستم که آخر اینهمه شوخی و دلبری داند