1 دیده باشی کان حکیم بی خرد تخته‌ای خاک آورد در پیش خود

2 پس کند آن تخته پر نقش و نگار ثابت و سیاره آرد آشکار

3 هم فلک آرد پدید و هم زمین گه بر آن حکمی کند گاهی برین

4 هم نجوم و هم برون آرد پدید هم افول و هم عروج آرد پدید

5 هم نحوست، هم سعادت برکشد خانهٔ موت و ولادت برکشد

6 چون حساب نحس کرد و سعد از آن گوشهٔ آن تخته گیرد بعد از آن

7 برفشاند، گویی آن هرگز نبود آن همه نقش و نشان هرگز نبود

8 صورت این عالم پر پیچ پیچ هست همچون صورت آن تخته هیچ

9 تو نیاری تاب این، کنجی گزین گرد این کم گرد و در کنجی نشین

10 جملهٔ مردان زنان اینجا شدند از دو عالم بی‌نشان اینجا شدند

11 چون نداری طاقت این راه تو گر همه کوهی نسنجی کاه تو