حاشا که توانم گفت آن از آشفتهٔ شیرازی غزل 770

1 حاشا که توانم گفت آن راز که من دانم کاتش فکند چون شمع اندر لب و دندانم

2 شب بر سر بالینم گر صبح صفت آئی چون شمع سحرگاهی سر در رهت افشانم

3 گر چهره برافروزی هستی مرا سوزی من شبنم و تو خورشید حاشا که بجا مانم

4 گر میکشیم در نار ور میدهیم جنت من بندیم و بنده سر در خط فرمانم

5 من وامق و تو عذرا عذر دگران برنه مجنون تو لیلایم عشق تو بیابانم

6 در بند تو محبوسم با جور تو مأنوسم در ذکر تو مدهوشم و زنام تو حیرانم

7 ای مهر توام در گل وی جای توام در دل از خویش گریزم هست اما زتو نتوانم

8 بردار زره خرمن ای کشته باغ حسن روزی که زند شعله این آتش پنهانم

9 مجموع دلی بودم آشفته شدم واله سودای سر زلفی کرده است پریشانم

10 از شمع چه میگوئی پروانه چه میجوئی تو خوبتر از اینی من سوخته تر زآنم