کرده است از لطف از قاسم انوار انیس العارفین 17

1 ساقی بیار باده و بنواز عود را یک دم بلند کن نغمات سرود را

2 جامی بتشنگان حیات ابد رسان هی بر زنید زاهد خشک حسود را

1 جگر پردرد و دل پرخون و جان سرمست و ناپروا شبم تاریک و مرکب لنگ و در سر مایه سودا

2 دوای خود نمی دانم، درین اندیشه حیرانم بیا، ای ساقی باقی، بیار آن باده حمرا

1 در مذهب ما باده مباحست و حلالست این باده زخم خانه اجلال جلالست

2 این یار چه اشنید که در ماتم هجرست؟ آن خواجه چه دیدست که سرمست وصالست؟