خوش آن تنی را که مو به موی از صامت بروجردی غزل 29

1 خوش آن تنی را که مو به موی شکنج زلفت بتاب دارد خوش آن دلی را که آرزوی خیال رویت کباب دارد

2 سواد زلفت که جز دل آزاری از خم وی کسی ندیده مگر نداند که بر غریبان پناه دادن ثواب دارد

3 گناه ما را چرا نپرسی بتاز چابک سوار نازت که بهر قتل ضعیف حالان همیشه پا در رکاب دارد

4 دلم ننالد ز غمزه او وزان ستمهای بی‌حسابش تو خود بگویش که ای ستمگر ستم هم آخر حساب دارد

5 سرشک چشمان گواه عاشق اگر نباشد بگو نباد کسی شد تشنه محبت کی التفاتی به آب دارد

6 هزار قاصد ز چشم پر تب برت فرستم ز آه شب دمی نگویی سیاه روزی ز من امید جواب دارد

7 بهر که دیدم ز باغ وصلت گل مرادش به جیب دامن به غیر(صامت) که از فراقت مدام چشم پرآب دارد