حمد وافر و ثنای از عطار نیشابوری نزهت الاحباب 1

1 هر دیده که بر تو یک نظر داشت از عمر تمام بهره برداشت

2 سرمایهٔ عمر دیدن توست وان دید تو را که یک نظر داشت

1 آیینهٔ تو سیاه رویی است او را چه خبر که ماه‌روی است

2 آن آینه می‌زدای پیوست کورا گه پشت و گاه روی است

1 آه‌های آتشینم پرده‌های شب بسوخت بر دل آمد وز تف دل هم زبان هم لب بسوخت

2 دوش در وقت سحر آهی برآوردم ز دل در زمین آتش فتاد و بر فلک کوکب بسوخت

1 ترا در علم معنی راه دادند بدستت پنجهٔ الله دادند

2 ترا از شیر رحمت پروریدند براه چرخ قدرت آوریدند