1 حدیث دوستان عیب است پیش دشمنان گفتن چنان کز دوست منعست درد خویش بنهفتن

2 دریغا حال آن مجنون که باشد بر پری مفتون که نه او را تواند دید و نه حرفی توان گفتن

3 گلی پیدا کن ای بلبل که آزاد از خزان باشد که از شوقش توانی هر سحر چون غنچه بشکفتن

4 نگویم ماه و سروستی که پیش عارض قدت نه با این طاقت ماندن نه او را قوت رفتن

5 کمال طالب آن باشد که جوید وصل جانانرا کمال عاشق صادق چه باشد ترک جان گفتن

6 اشارت گر تو شیرین لب کنی فرهاد عاشق را اگر صد بیستون باشد بمژگان میتوان سفتن

7 گمانم آنکه در خوابت ببینم ای پری یکشب خیالت باز میدارد شبم تا صبح از خفتن

8 ببزم بی حجاب آئی و هر شب چهره بنمائی غبار هستی خود را توانم گر زره رفتن

9 تو ای زلف سیه دانی چرا چون من پریشانی که تا داری دل آشفته بایستت برآشفتن

10 حرامت باد جز در عشق مهرویان غزلخوانی نشاید جز علی و آل او را دوست بگرفتن

11 اگر از دوست برگردم زنم حقا که نه مردم نصیحتگو مده پندم ندارم گوش پذرفتن