گلبن وصل ز باغ دل ما از جهان ملک خاتون غزل 1281

1 گلبن وصل ز باغ دل ما برکندی آتشی از لب لعلت به جهان افکندی

2 گل به باغست و چمن خرّم و وقت طربست ما چنین بی دل و بی یار مگر بپسندی

3 تن ضعیفست و دلم غمزده و وقت بهار بلبل خاطر بیچاره از آن دربندی

4 هیچ لذّت ز گل امسال ندیدم باری دل محزون تو چنین خسته جگر تا چندی

5 من ز هجران تو ماننده ی ابرم گریان تو به حال من بیچاره چو گل می خندی

6 داد سوگند .................................. گوئیا ای دل و دینم تو در آن سوگندی

7 تا جهانست نگردم ز درت تا جانست زین سبب ای دل و جانم که بسی دلبندی