ای گل، که چنین کرد ز خود از قدسی مشهدی رباعی 57

1 نیست باکی گر به دستم غنچه سیراب نیست در دل من غنچه پیکان او نایاب نیست

2 جلوه صبح است شامم را به یاد روی دوست آسمان را بر شب من منت مهتاب نیست

1 کی حرف ملامت شکند خاطر ما را؟ خصمی به چراغم نبود باد صبا را

2 در سایه دیوار خودم خفته غمی نیست گر بر سر من سایه نیفتاد هما را

1 باغی که گلش بو ندهد عشق مجازست تخمی که کسش برنخورد، اشک نیازست

2 خواری و عزیزی به هم آمیخته در عشق هرگام درین بادیه صد شیب و فراز است