گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش از کمال‌الدین رباعی 514

1 دلم نخست که دل بر وفای یار نهاد به بی قراری با خویشتن قرار نهاد

2 ز جان امید ببّرید و دل ز سر برداشت پس انگهی قدم اندر ره استوار نهاد

1 درد دل از حد گذشت و یار نداند دل همه غم گشت و غمگسار نداند

2 شد ز ضعیفی تنم چنان که گر او را گیری صد بار در کنار نداند

1 تا که برگرد سبزه لاله برست در گمان می فتد که چون رخ تست

2 نام روی تو می برد لاله زان دهان را بمشک و باده بشست