زخط سبز خطان سبزه چون کند شادم از جامی غزل 359

1 زخط سبز خطان سبزه چون کند شادم دهد شکوفه ز موی سفید خود یادم

2 شمیم سنبل و بوی گلم ز باد چه سود چنین که عمر گرانمایه رفت بربادم

3 چو شاخ میوه که آرد شکوفه پیش از برگ ندیده برگ جوانی به پیری افتادم

4 ز گریه پای به گل مانده ام چو سرو و هنوز ز میل قامت گلچهرگان نه آزادم

5 بغیر پشت خمیده نماند بر من هیچ پی سجودبتان بس که پشت خم دادم

6 اگر نه همچو الف راستم چه تدبیر است به لوح هستی ازینسان نگاشت استادم

7 دل از بتان پریزاد چون کنم جامی چو من ز مادر فطرت بدین صفت زادم