1 چمن به صبحدمی چون به گل بیاراید دماغ جان من از بوی آن بیاساید

2 فروغ مهر نماند به چرخ میناگون اگر نگار من از دور چهره بنماید

3 خم کمان دو ابروی دوست محرابیست چه حاجتست که آن را به وسمه آراید

4 یقین که ماه ز شرم رخش شود بی نور اگر نقاب ز خورشید روش بگشاید

5 اگر به تازی حسنش شود سوار دمی عنان شوق ز دست زمانه برباید

6 جمال حسن تو در غایت کمال بود ولی به روی نکو نیز هم وفا باید

7 منم چو آب نهاده مدام سر در پات تو را چو سرو به ما سر فرو نمی آید

8 تویی ملول و من از جان و دل طلبکارت ز روی لطف نگارا بگو چنین شاید

9 جفا نماید و رحمی نیامدش بر من از این معاینه دل پشت دست می خاید

10 شب سیاه زمانه ز حور حامله است به صبر کوش جهانا ببین چه می زاید