ای فیض ازل با نفست دوشادوش از قدسی مشهدی رباعی 435

1 نوای من چو ز صد پرده بر یک آهنگ است چه شد که غنچه صد برگ او به صد رنگ است

2 ز کودکان نکند مرغ روح مجنون رم هنوز در دل دیوانه حسرت سنگ است

1 هر سر موی من از دود تو در فریاد است ناله‌ام نغمه نی نیست که گویی بادست

2 دیده بی‌نور شود گر نکنم گریه چو شمع مردم چشم مرا خانه ز سیل آباد است

1 من لبالب آروز، لیک آرزوی دل یکی‌ست عالمی پر از شهید و غمزه قاتل یکی‌ست

2 خواه سوی کعبه رو خواهی ره بتخانه گیر کوی عشق است این به هر جا می‌روی منزل یکی‌ست