چو نیکویی به از ملک‌الشعرا بهار منظومه‌ 112

چو نیکویی به تو رسد بسیار شادی مکن و چون سختی و بدبختی رسد بسیار به غم مباش‌، چه نیکی زمانه با سختی و سختی زمان با نیکویی است و هیچ فراز نیست کش نشیب نه از پیش‌، و هیچ نشیب نیست کش فراز نه از پس‌. ,

2 چو نیکی رسید بهرت از آسمان از اندازه بیرون مشو شادمان

3 چو زشتی رسد نیزت از روزگار مشو ناامید از سرانجام کار

4 بسا نیکیا کش بدی از پی است بسا بد که نیکی همال وی است

5 نشیب و فراز است کار جهان همیدون بود آشکار و نهان