حسنت نهاده دانه دامی از آشفتهٔ شیرازی غزل 991

1 حسنت نهاده دانه دامی عجب به راه کاندر کمند زلف کشد آهوی نگاه

2 خورشید سربرهنه به پای تو سر بسود کز خاک مقدم تو به سر برنهد کلاه

3 غنچه چو کل به پیش رخت جامه بردرید شد آفتاب مقتبس از طلعتت چو ماه

4 نبود مجال سلطنت عقل چون به ناز بر ملک دل سپهبد غمزه کشید شاه

5 گفتم حذر کنم ز خدنگ نگاه او دیدم که نیست جز خم زلفش گریزگاه

6 در مصر اگر تو چاه زنخدان بیاوری از اوج تخت یوسف مصری فتد به چاه

7 اکنون که لعل یار به کام است جان بده امشب که زلف یار به دست است می بخواه

8 اسکندر آب خضر همی‌جست و ره نبرد آب حیات خورده عاشق ز خاک راه

9 گفتم مگر که ترک ختائیست چشم تو چین و ختن ندارد این ترک دل‌سیاه

10 آهم به دل گره شده است از جفای تو ترسم به پیش آینه تو برآرم آه

11 زاهد مرا ز حشر مترسان و درگذر ما و می صبوح و تو و ورد صبحگاه

12 طوفان اگر دوباره بگیرد جهان چو نوح آشفته می‌برد به در میکده پناه

13 میخانه محبت حق مضجع علی خاکی که سوده‌اند ملایک بر او جناه