ای خوش آن دم که به بستان از فروغی بسطامی غزل 340

1 ای خوش آن دم که به بستان تو می‌نالیدم سرو بالای تو می‌دیدم و می‌بالیدم

2 باغ رخسار تو می‌دیدم و دل می‌دادم گرد گل‌زار تو می‌گشتم و گل می‌چیدم

3 جان به سودای تو می‌دادم و می‌رنجیدی خون ز بیداد تو می‌خوردم و می‌خندیدم

4 نکتهٔ عشق تو رفتم که نگویم، گفتم محنت هجر تو گفتم که نبینم، دیدم

5 هر سر موی مرا از تو امید دگر است وه که با این همه امید بسی نومیدم

6 مهرهٔ مهر تو از کام دلم بیرون جست بس که از زلف تو چون مار به خود پیچیدم

7 فکر نوشین دهنت بودم و شیرین سخنت هرچه می‌گفتم و هر نکته که می‌سنجیدم

8 من اگر سبزه خط تو نبویم چه کنم برگ سبزی است که از باغ محبت چیدم

9 حاصلم هیچ نگردید به غیر از افسوس آن چه در مزرع دل تخم امل پاشیدم

10 تو گزیدی همه را بر من و از غیرت عشق من کسی غیر تو در هر دو جهان نگزیدم

11 همسر بوالهوسان نیز فروغی نشدم من که یک عمر به جان عشق بتان ورزیدم