1 خوش وقت بهار و سبزه و دامن کشت با پسته دهن شکر لب حور سرشت
2 در باغ مراد ما چنین سرو نرست بر خاک امید ما کس این دانه کشت
1 دل به ره باز نیامد به فسون وعّاظ زان که چون خشم فسون خوان تواش نیست حفاظ
2 غمزه هر لحظه به خونریز دلم تیز مکن قَد کَفانِی قَتَلتَنی زَمَراتِ الالحاظ
1 آن سرو ناز کو که ببوسیم پای او روشن کنیم دیده به خاک سرای او
2 او سر زناز خویش نیارد بما فرود ما چون بنفشه سر بنهاده به پای او
1 ای ز بیغمخواریت هردم دلم غمخوارهتر نیست در دست غمت از من کسی بیچارهتر
2 مردم چشم مرا از حسرت لعل لبت گردد از خون جگر هر دم به دم رخساره تر