گو، ز من بر حاجی ارزن‌ از ملک‌الشعرا بهار قطعه 489

1 این عامیان که در نظر ما مصورند هر روز دام کینه به ما بر بگسترند

2 ما پاسدار دین و کتاب پیمبریم وبنان عدوی دین و کتاب پیمبرند

1 سرچشمهٔ «‌فین‌» بین که در آن آب روانست نه آب روانست که جان است و روان است

2 گویی بشمر موج زند گوهر سیال یا آن که به هر جدول‌، سیماب روانست

1 در مسیل مسکنت خفتیم و چندی برگذشت سر ز جا برداشتیم اکنون که آب از سرگذشت

2 موسم فرهنگ ویار و قوت بازو رسید نوبت اورنگ و طوق و یاره و افسر گذشت