گو همره اشک لاله‌گون از مشتاق اصفهانی رباعی 182

1 مژده ای دل که شب فرقت یار آخر شد روز تاریک سرآمد شب تار آخر شد

2 یار از غیر برید الفت و با ما پیوست بود ربطی که میان گل و خار آخر شد

1 تو را فلک بمن ایماه مهربان نگذاشت چراغ کلبه من بودی آسمان نگذاشت

2 چه از بهار خود آن شاخ گل بگلشن دید که شد خزان و بر آن مرغی آشیان نگذاشت

1 آنکه با من همنشین در عشق جانان من است کیست غیر از دل که آنهم دشمن جان من است

2 نیست با کم از سیه بختی که داغ عشق او روز و شب مهر منیر و ماه تابان من است