گو همره اشک لاله‌گون از مشتاق اصفهانی رباعی 182

1 زد قدم هرکس به گیتی پیشه دیگر گرفت وقت رندی خوش که در دیر آمد و ساغر گرفت

2 در هوای گلشن آن مرغ به خاک افتاده‌ام کاتشم از گرم پروازی به بال و پر گرفت

1 درون غنچه دل خارخاری کرده‌ام پیدا همانا باز عشق گل‌عذاری کرده‌ام پیدا

2 به لب سرچشمه نوشی به قد سرو قباپوشی به تن شایسته بوس و کناری کرده‌ام پیدا

1 تو را که چرخ بکام من از جفا نگذاشت بکام غیر ندانم گذاشت یا نگذاشت

2 فغان که بلبل آن گلشنم که هرگز گوش گلشن بناله مرغان بی‌نوا نگذاشت