1 گو در ره عشقم نرسد راهنمائی کافتاده‌ام و نیست مرا قوت پائی

2 پی برگ تراز گلبن خشگیم درین باغ هیهات که مرغی رسد از ما بنوائی

3 ران اشک خود از چشم من افتاده که هرگز زین قطره گیاهی نکند نشو و نمائی

4 آسوده بکوی عدمم کز کسی آنجا نه بیم جفائیست نه امید وفائی

5 در راه صبا دیده امید مرا بس گردی که گهی آوردم از کف پائی

6 تنها نه ز من عشق تو شد فاش که هر دم سر میزند این آتش سوزنده ز جائی

7 مستیم و ندانیم درین میکده مشتاق غیر از زدن دستی و کوبیدن پائی