رفتن زخود به دشت جنون از جویای تبریزی غزل 176

1 رفتن زخود به دشت جنون هادی من است طومار آه محضر آزادی من است

2 از جوش درد منبع غم های عالمم هر دل که در فغان شده فریادی من است

3 طرح مرا زمانه ز رنگ پریده ریخت عنقا خراب رشک ز آبادی من است

4 صد کوه قاف را کند از جا چو پرکاه آنجا که زور بازوی فرهادی من است

5 جویا محیط عالم امکان بود دلم در رقص خوشدلی فلک از شادی من است